Çocuk Merkezli Oyun Terapisi, temellerini Carl Rogers’ın Danışan Merkezli Terapisi’nden almış bir terapi yaklaşımıdır. Bu yaklaşım, Virginia Axline tarafından 1940’ların sonlarında çocuklarla çalışmak için uyarlanmıştır.

Bu terapinin temel amacı, çocuğu değiştirmek veya kontrol etmek değil, kendi davranışlarının farkına varmasını sağlamak ve kendini yönetmesine alan açmaktır. Terapist, çocukla sıcak bir ilişki kurar ve çocuğu koşulsuz olarak kabul eder. İlişkide güven hissi yaratır, böylece çocuk kendini tamamen ifade özgürlüğüne kavuşur. Terapist, çocuğun duygularına duyarlıdır ve bu duyguları geri yansıtarak çocuğun kendinin farkına varmasını sağlar.

Ayrıca, terapist çocuğun içsel yönlendirmesine güvenir ve terapötik sürecin doğal ilerleyişini kabul eder. Terapist, çocuğun kişiliğine ve ilişkilerine yardımcı olacak terapötik sınırlar koyar.

Garry Landreth bu yaklaşımı daha da sistemleştirmiştir.

Çocuk Merkezli Oyun Terapisi, çocuğun problemleri yerine ilişkiye odaklanmayı tercih eder. Bu yaklaşıma göre, çocukla kurulan ilişki, çocuğun iyileştirme gücünü harekete geçirecektir. Terapinin temel aracı, özenle hazırlanmış bir oyun terapi odası içindeki oyuncaklardır. Bu terapide, çocuğun hangi oyuncakları seçeceği ve hangi oyunları oynayacağı tamamen çocuğun kendisine bırakılır.

Çocuk Merkezli Oyun Terapisi, genellikle 2-10 yaş arasındaki çocuklarda kullanılır ve depresyon, kaygı, takıntı, davranış sorunları, aile sorunları gibi çocukların yaşadığı zorluklar  üzerinde etkilidir.

Bu terapi yöntemi çocuğun kendini ifade etmesine, duygusal farkındalığını artırmasına ve duygusal zorluklarını aşmasına yardımcı olan bir yaklaşımdır.