Kaç kişiyim, bilinmez
Parçalarımı tanıştıramıyorum
Bir tanışsalar, bir olacaklar
Biri küskün, biri kızgın, biri coşkulu
Bin parça var içimde
Hepsi korur beni
Kendince, amatörce

İyilikle kötülük yapmak bu olsa gerek
Yok, zalimliğin zerresi

Derinlere gömdüğüm bir yanım
“Yürüyüp geç acıyan yerlerinden,” diyor
“Tek ve hür ol
Bul biricikliğini
Parçalarını sevgiyle kucakla
Ruhunun bölündüğü yerden
Topla tüm renklerini
Ve sonra
Yüzünü dön güneşe, ilk defa
Bir papatya gibi
Uyum içinde
Bütünle
Söyleyecek çok sözü olan
Tüm kimliklerini
Ve öylece
Sonsuzluğa karış
İnce, narin
Yüzü güneşe dönük…”